Świerzb???

Taa, brzmi egzotycznie? Pierwsza myśl - biedni ludzie w lepiankach gdzieś na skraju trzeciego świata, głód, brak podstawowych warunków higienicznych, pasożyty...
Ano niekoniecznie.
W okolicach października spotkałem się z jednym chłopakiem. Pierwsze spotkanie, rozmowa zeszła na sprawy moralności u osób homoseksualnych (ze mną nie ma fajerwerków ;)). Zasugerowałem, że czasem ta moralność jest ograniczona do strachu przed chorobami. Towarzysz dodał anegdotę. Ponoć w Warszawie "grasował" chłopak, zarażający środowisko tak egzotyczną chorobą jak świerzb. Zaśmiałem się ale... w pewnym momencie przypomniałem sobie jak znajomy wspominał o dziwnym uczuleniu, którego mimo leków nie może się pozbyć od kilku miesięcy. Na całej skórze poza twarzą zrobiły mu się swędzące czerwone krostki i strupki. Świąd nasilał się nocą do tego stopnia, że powodował bezsenność. Lekarz zasugerował uczulenie na wodę. Zaraz po spotkaniu skontaktowałem się ze znajomym i poprosiłem żeby jeszcze raz udał się do dermatologa i spytał czy to nie przypadkiem świerzb. Miałem rację.
Niedawno inny znajomy, który żadnym prawem nie mógł mieć styczności z tamtym kolegą skarżył się na dziwne uczulenie, wobec którego lekarze także są bezradni. Identyczne objawy. Drugi raz miałem rację... a te same "uczulenie" miały osoby, z którymi mieszkał...
Leczenie jest jednorazowe ale ominięcie któregokolwiek ze wskazań lekarza prowadzi do nawrotu choroby. Zarazić się można bardzo prosto. Mimo, że jest to choroba weneryczna wystarczy wytrzeć się ręcznikiem, którego używał chory, spać w tej samej pościeli albo założyć jego ubranie przylegające do ciała (samo pranie nie wystarczy do zabicia pasożyta). Objawy pokazują się dopiero po miesiącu od kontaktu z zarażonym. Lekarze przy diagnozie zwykle nie biorą po uwagę świerzbu, trzeba samemu dopytać.
Warto wiedzieć o jego istnieniu bo wszystko wskazuje na to, że w warszawskim środowisku ten mały pajączek robi się równie popularny jak chusty, rurki czy okulary Ray Ban.